Facebook zegt dat ik vandaag New York city Marathon…. was het maar zo’n feest….1 november 2020 stond groot in mijn agenda. 1 november 2020 zou ik aan de start staan van de 50ste editie van de New York City marathon. Voor mij een geluk bij een ongeluk dat het evenement niet doorgaat, je leest hier waarom.
‘Je weet pas wat je hebt als je het mist’
Je weet pas wat je hebt als je het mist, wat een kak cliché, maar het is oh zo waar. Al een tijdje laat mijn lijf mij in de steek. Tijdens het rennen in het voorjaar had ik nieuwe schoenen aan, nou ja andere schoenen….dezelfde serie maar een nieuw nummer. Ik begon wat last van mijn rechter achilles te krijgen…#waarschuwing1.
Ik dacht, ach ik moet gewoon even wennen aan de schoen. Heeldrop is hetzelfde. Ik kon eigenlijk niet zo snel enorme verschillen vinden. Dus wat doe je dan, je oude schoenen zijn “op” en die nieuwe heb je toch al in huis, je gaat door.
Contrefort
Tijdens dit traject heb ik heel wat nieuwe woorden geleerd, één daarvan is contrefort.
Voor wie (nog) niet weet wat dat is, contrefort is een versteviging aan de achterzijde van de schoen die de achtervoet ondersteunt en de hiel op zijn plaats houdt. Als je je veters niet strak vast maakt, je met je andere voet de achterkant op zijn plaats houd, en je hiel omhoog probeert te krijgen zit daar dus soms speling in. Bij de schoenen die ik had gekocht, zat er voor mij veel te veel speling in. Ik moest mijn veters zo strak trekken, dat ik de bloedtoevoer in mijn voet afkneep. Ik kan je vertellen….dat rent ook niet lekker.
Oude model, nieuwe schoen
Dus ging ik op zoek naar het oude model, maar dan de nieuwe schoen aangezien de schoenen die ik nog had, meer dan genoeg kilometers hadden gelopen. Geluk bij een ongeluk vond ik het oude model. Dit nummer van deze schoen was op de Nike site nergens meer te vinden dus om zeker te zijn van de juiste schoen voor de marathon van New York (lees: dit was de begin periode van Corona dus er was nog hoop dat de marathon zou doorgaan), heb ik maar gelijk 2 paar aangeschaft.
Leed al geschied
Helaas was het leed al geschied. Welke schoen ik ook aan had, de pijn bleef. Aangezien de achilles niet het probleem leek te zijn, werd er ook gekeken naar de knobbel op mijn enkel. De Hagelund exosestose (weer een nieuwe term erbij). In mijn woordenboek een oude wijven knobbel, niet op mijn teen, maar op de hak van mijn voet. Ik werd doorverwezen naar de shockwave specialist. Een therapie waarbij er via een behandelpistool drukgolven naar de pijnlijke plek worden gestuurd. Op pezen en spieren is dit prima te doen, dat beweegt lekker mee, maar op bot…niet heel fijn zullen we maar zeggen.
Meer last in plaats van minder last
even leek het te helpen, de knobbel werd ook minder, maar uiteindelijk kreeg ik meer last dan minder last. En ik doe nooit iets via het boekje, maar dit vond ik wel heel erg raar. Ik heb mijn fysio gevraagd of hij nog andere ideeën had. Misschien wist hij wat te doen. Eigenlijk niet, misschien een cortisone injectie, misschien een operatie en misschien gewoon niet meer willen hardlopen….Tja dat laatste daar wil ik (nog) niet aan. Dus op zoek naar een second opinion, op zoek naar een voor mij bevredigend antwoord.
Echo
De eerste stap die ik wilde nemen was een second opinion bij een andere fysiotherapeut. Na was onderzoek kwam ik uit bij eentje niet ver hier vandaan. De eerste stap is een echo. Een echo om te kijken of het knobbeltje inderdaad het probleem is, of dat er misschien toch iets anders aan de hand is. Deze fysio heeft een state of the art echo apparaat, met alle respect, maar dan heeft mijn eigen fysio er eentje uit het jaar kruik. Alles was goed te zien, en het belangrijkste was, dat hij aangaf dat niet de Exosestose het probleem is. Hij zit er wel, maar opereren zo zegt hij, zorgt er niet voor dat het beter gaat, in tegendeel. Nee, het probleem is dus toch stiekem nog steeds mijn achillespees.
Gerafeld elastiekje
Mijn achilles pees is niet een dikke kabel, zoals het zou moeten zijn. Nee, die van mij ziet er uit als een gerafeld elastiekje. Met andere woorden, hij is redelijk naar de Filistijnen. De vraag is natuurlijk of dat gerafelde elastiekje nog kan herstellen, Met een echt elastiekje is dat namelijk heel erg lastig. Het behandelplan was vrij duidelijk, rust houden, shockwave therapie, maar dan van de pees en niet van de exosestose en nog meer rust houden. Voorheen dacht, ach het valt wel mee die pijn, we gaan gewoon door, maar na het zien van de echo en het verschil tussen links en rechts gezien te hebben, ben ik hier wel van teruggekomen. Niet verstandig om nu te rennen.
Niet rennen, maar fietsen!
Wat volgde was een periode van niet rennen en intensieve fysiotherapie. Ondertussen heb ik een mountainbike aangeschaft, want niet rennen, betekend niet niet sporten….Ik vind fietsen niet leuk, maar he je moet wat dus hup op de fiets en rondjes maken. Tot die ene zomerse dag waar het na een lange droge periode enorm ging plenzen, een heerlijk moment om buiten te staan en ik dacht hup even lekker in de regen op de trampo. Moet ik niet meer doen, ik ging gigantisch onderuit en viel op mijn billen. Later bleek dat ik me met mijn hand heb opgevangen en ik wat last van mijn duim en pols kreeg… Einde van het fietsen.
X-rays, CT-scan en MRI
Wat volgde was een periode van helemaal niets doen, leunen op mijn hand kon niet, dus fietsen kon niet. De huisarts dacht aan het sqaphiod, een klein botje aan het einde van je duim, moeilijk te zien op een foto. 2 foto’s later had ik nog steeds last, werd er dan toch maar een CT-scan gemaakt. Ook die gaf aan geen letsel. Maar gezien het feit dat ik toch nog steeds last had (6 weken later) heb ik ook nog een MRI laten maken. Ook hierop is niets te zien, er zit dus niets anders op dan door de pijn heen te gaan. Uiteindelijk werd ik zo gek van het niets doen, dat ik dat aan het doen ben en weer op de fiets zit.
Intensieve fysiotherapie
Ondertussen had ik na een paar weken rust, toch maar weer de fysio gebeld voor een shockwave afspraak. Nu wel van de pees en niet meer van de knobbel. Naast de intesieve fysiotherapie heb ik spierversterkende oefeningen meegekregen en ik sta te pas en te onpas te bouncen op mijn voeten. Na twee shockwave behandelingen, oefeningen en geen last meer, was het tijd om weer een stukje te rennen. Als een kind zo blij ben ik op woensdag als ik op de loopband een stukje mag rennen! Op een heel langzaam tempo en met wandelen tussen door, maar het begin is er weer.
Geen New York en dat is dan misschien maar goed ook.
Op deze manier had ik dus nooit de marathon van New York kunnen lopen, dus dat ook deze marathon niet doorgaat is enorm balen, maar het is misschien maar goed ook. Ik was namelijk gewoon door gerend met pijn, ik was doorgegaan tot het gaatje. Nu had ik de mogelijkheid om die rust te pakken, om aan te sterken en om volgend jaar wel aan de start te staan in the big Apple!
Het heeft zo moeten zijn….
Het heeft zo moeten zijn…. Anders had ik waarschijnlijk nog meer schade aan mijn achilles gehad. Ik ben er nog lang niet, maar zeker op de weg terug. Vandaag heb ik 2 min gewandeld, 5 minuten gerend en dat 4 keer. Ik voel nog wel wat, maar heel miniem. Als de flare-up morgen ok is, dan ben ik op de goede weg, op de weg terug op weg naar November 2021, op weg naar New York!!!
