Zondag 20 oktober de dag van de TCS Amsterdam marathon
Een dag om in te lijsten, een dag om een mooi verhaal over te schrijven. De reis naar Amsterdam begon voor mij echt in april van dit jaar. Ik speelde al wat langer met het idee, maar ik heb me pas in april ingeschreven. Na jaren blessureleed, had ik geen last en dus lag de weg open naar een marathon. In die periode heb ik ook definitief gekozen om met het 14 kilometer schema van sportrusten te gaan lopen. Met vier keer in de week trainen, maar niet meer dan 14 kilometer maximaal wilde ik de 42km gaan aanvallen.
Experiment en uitdaging!
Voor mij was dit een experiment. Want hoe dan? Hoe loop je 42 kilometer als je niet meer dan 14 kilometer hebt getraind, als je je lichaam niet een prikkel hebt gegeven van meer dan 30 kilometer. Een leuke uitdaging die ik ben aangegaan. Eén groot voordeel van dit programma, en waardoor ik het thuis kon “verkopen dat ik een marathon ging lopen” is toch wel dat je veel korter van huis bent. Waar aan het eind mijn broer 35 kilometer ging trainen, was ik met 14 kilometer binnen anderhalf uur terug!
Geen koolhydraten, suikers en alcohol
De trainingen gingen voorspoedig en ik ben denk ik nog nooit zo fit geweest als nu. Komt bij dat ik geen koolhydraten en weinig suiker eet en ook niet of nauwelijks nog alcohol drink. Wat overigens heel grappig is, als iemand stopt met roken is dat super knap, maar als je geen alcohol drinkt, dan ben je saai en snapt niemand je…oh ja dat doe je voor je marathon, maar daarna toch niet meer? Nou, ik kan je vertellen, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld en ik heb geen alcohol nodig om gezellig te zijn, maar dat even terzijde!
Sportrusten trainingen
De trainingen van sportrusten zijn gebaseerd op je omslagpunt en je beste 10 kilometer tijd. Mijn omslagpunt heb ik een aantal jaar geleden laten bepalen tijdens een sporttest. Ik ben er maar even voor het gemak van uit gegaan dat daar niet heel veel verschil in zit en heb dat als uitgangspunt genomen. Als ik weer een marathon ga lopen, doe ik weer een sporttest. Naast het feit dat ik mijn omslagpunt van nu wel wil weten is het ook zeer verstandig om te doen omdat er meer dan alleen dat uit de test komt en dan weet je ook met iets meer zekerheid of het verstandig is om een marathon te lopen.
Marathon hartslag zone
De trainingen zijn zeer goed opgebouwd. Je loopt op de voor jouw berekende marathon hartslag en dan ook nog in een zone om dat het niet altijd mogelijk is om strak op 1 bepaalde hartslag frequentie te lopen. Al moet ik zeggen er is altijd iemand waarbij dat wel lukt, maar daarover straks meer. Je hebt een lage hartslagzone en een hoge hartslagzone, verder heb je een intensieve training (hoge hartslagzone rond je omslagpunt) die je verder ook als interval kunt inzetten en de beruchte vogels kijken run. Die laatste was mijn fun run, lekker lopen zonder snelheid/hartslag etc.
4 keer per week lopen
4 keer per week lopen is veel, ook al hoef je niet voor een langere tijd de deur uit, je moet het wel kunnen inplannen. Dit ging mij gelukkig goed af, al heb ik wel de laatste maand op de donderdagochtend vroeg (5:30 AM) gelopen omdat het anders niet in te plannen was. En dan is het toch een voordeel dat je niet 20 km of meer hoeft te lopen 🙂
Hartslagzone
Het fijne is dat als je je omslagpunt weet en je 10km tijd, de computer een hartslagzone uitrekent voor je. Je hoeft niet heel veel meer te doen, dan lekker te gaan trainen. Ik merkte op een gegeven moment dat ik met de rem erop aan het lopen was, dat ik wel wat harder kon. Een klein berichtje op het forum, mijn gegevens zijn bekeken en jawel hoor, ik kon iets aanpassen en weer heerlijk verder rennen op het juiste niveau! Niet helemaal een privé coach/trainer, maar zeker de mogelijkheid tot overleg en je krijgt heel snel antwoord!
Gespannen
De laatste week voor de marathon was ik toch meer gespannen dan verwacht. Ik was stiekem toch bezig met de vraag of het wel kan, of ik het wel kan en hoe ik de klus zou gaan klaren. Ik wilde de week er voor vroeg naar bed, de laatste twee prikkel trainingen doen en verder eigenlijk niets. Dat is uiteindelijk niet helemaal gelukt, maar het is een rustig weekje geweest.
De marathon is, ook op je beste dagen, niet alleen een fysieke strijd. Je hoofd speelt een grote rol: hoe bang ben je voor de afstand, hoe ga je om met pijntjes of je, ergens onderweg, niet zo goed voelen, lukt het je om niet bezig zijn met dik 42000 meter hardlopend afleggen, en wel met de lol van het lopen, het kunnen, het presteren. Ieder op zijn eigen niveau.
~Dolf Jansen over zijn marathon in Berlijn
De dag voor de marathon
De dag voor de marathon wil je niet veel doen, een kort tripje naar de expo, maar alles wat energie kost wil je eigenlijk vermijden de dag voordat je ruim 42 kilometer in gesterkte draf gaat afleggen. Je wil languit op de bank, in de hoop dat de benen als bij toverslag helemaal uitgerust en fris gaan voelen.
Zondag 20 oktober 2019
Het is zondag, zondag 20 oktober D-Day, marathon dag. Na alle voorbereiding, spanning, na 7 maanden denken aan, na al die trainingen, na de pijntjes die erbij horen, de bezoeken aan de fysio, na die “heuvel duurloop” in Canada, na de wake up calls om 5:15, na alle ontberingen, na het ontzeggen van allerlei sociale afspraken, is het eindelijk zover… Ik mag 42.195 meter rennen. Ik was al voor de wekker wakker, alle tijd dus voor wc bezoeken, de zenuwenplasjes, ontbijt en de reis er naar toe.
Met het OV!?
De NS had de trein eruit gegooid ivm werkzaamheden dus het plan was om met de bus te gaan. Mijn broertje stapte in op Haarlem station en ik zou op de Tempeliersstraat instappen. Dus hop op de fiets naar Haarlem, onderweg nog even een plaspauze in de Haarlemmerhout en mijn fiets neergezet bij mijn werk. Ik kreeg al snel berichtjes en foto’s dat de bus vol zat, heel vol. Niemand nam de NS bus naar Sloterdijk, iedereen wilde de rechtstreekse bus naar het Olympisch stadion. Snap ik, dat wilde ik ook…maar je raadt het misschien al, de bus stopte niet. Broerlief zat er in en ik stond nog bij de halte…
Nieuw maatje
Ik hoorde naast mij een man bellen, “de bus is doorgereden, wil je mij komen halen en naar Amsterdam brengen?” ik wist niet hoe snel ik moest reageren en zei meteen: “mag ik mee”? Hoe fijn is dan de hardloopsport. Ik heb het ooit meegemaakt in 2013 toen ik naar het ziekenhuis ging in een ambulance en volslagen vreemden mijn auto naar huis hebben gebracht en ook nu weer, ik kon gewoon meerijden. Ik heb me natuurlijk wel nog even netjes voorgesteld, maar de rit naar Amsterdam was geregeld en ik hoefde niet meer met de bus (als deze zou stoppen).
De Start
Gelukkig was ik op tijd voor de start. Ik had zelfs tijd genoeg om mijn tas weg te brengen, nog iets te eten, mijn Ucan te drinken en nogmaals te plassen. Onder de geluiden van “this is the moment” zagen we Abdi nog op het scherm. Allemaal ready to go. Thijs en ik stonden in hetzelfde start vak, maar we hadden al afgesproken dat we niet samen zouden gaan lopen. Dus nog even een dikke knuffel en hop gaan met die banaan.
Gameplan met hartslag zone
Dit gameplan was er zeker, er was ook al aangegeven dat de eerste 3 kilometer nodig waren om je hartslag onder controle te krijgen. Na 3 kilometer was hij echter nog steeds skyhigh, ik dacht ok dan moet ik langzamer lopen, maar ik loop zo lekker, meteen heb ik een keuze gemaakt om op deze hartslag te rennen en hem niet te laten oplopen en gewoon door te gaan. Geen idee of dit verstandig was, maar ik liep heel lekker. En als ik nu kijk naar mijn hartslagen per kilometer, dan heb ik kakstrak gelopen! En ook qua snelheid verbaast het me eigenlijk dat ik zo vlak heb gelopen, ook toen ik dacht dat het niet lekker meer ging, heb ik redelijk de snelheid vast gehouden.
Motivatiepunten
Tijdens het lopen van een marathon, wat echt een klere eind is, heb je punten van motivatie nodig. Ik begon met 3 km daar zou mijn hartslagzone echt beginnen. Vervolgens het 14 km punt wat het sportrusten punt was. Hoe gaaf om ze daar te zien, een knuffel te halen en weer door te gaan! Top dat jullie daar stonden! Vervolgens wist ik dat er langs de Amstel ook bekenden zouden staan dus daar kijk je naar uit, en dan natuurlijk bij 28 km want dan zijn er nog maar 14 te gaan!
Halve marathon
De Dam tot Damloop was de langste trainingsafstand die ik gelopen had, nu ik er over nadenk heb ik ook al een tijdje geen halve marathon meer gelopen. Door al die blessures alleen maar ‘korte afstanden’ gedaan. Na 16 kilometer was iedere kilometer winst. Na ongeveer 20 km ging ik mijn bovenbenen voelen. EN ik weet dat een marathon pijn doet, maar ik had het graag iets later gekregen, ik moest nog een halve. Kortom het werd werken, een karakter dingetje.
Focus, in mijn eigen wereld
De 28 km redde ik eigenlijk in een prima tempo, bij 25 km had ik voor het eerst gewandeld, niet omdat ik wilde, maar omdat er een bups mensen voor mij stopten en ik ook wel moest stoppen. Maar het water drinken en een banaan eten ging zo wel makkelijker. Dus dat heb ik verder gedaan, alleen dat opstarten, dat voelde ik behoorlijk in mijn benen. Ik heb me voorgenomen om even volledig in mijn eigen wereld te gaan lopen, volledige focus op de volgende stap, en de volgende en vervolgens weer een waterpost. Bij km 31,1 heb ik een dipje in mijn snelheid, geen wc stop, nee gewoon even benen rekken en heb ik dus, stilgestaan, en dat terwijl ik had gezegd tegen mezelf dat niet te doen. Het kon even niet anders.
De langste 14 kilometer ever…
Na 28 kilometer hoef je er dus nog maar 14, van huis naar de Haarlemmerhout en terug. Een afstand die ik zo vaak gelopen heb. Dat was wat ik continu tegen mezelf heb gezegd, dat en mijn mantra “you are stronger than you think!” wat het nichtje van Alwin tegen mij had gezegd. En joh dat helpt, continu dit soort teksten in je hoofd herhalen en je krijgt bijna vleugels! Ik liep in mijn sportrusten shirt met de tekst op de achterkant: “ik kan wel harder, maar vandaag kijk ik vogels” en alle leuke reacties onderweg waren top en kwamen op het juiste moment!
“Gewoon doorgaan, je kan het”
“Yes, you can!”
“Kom op, gewoon blijven lopen!”
in jezelf kletsen tijdens het lopen, het zorgt wel voor net dat beetje extra motivatie!
Hard werken, afzien en vol emotie over de finish!
Gelukkig hebben we de foto’s nog! Als je de foto’s ziet, zie je dat ik aan het werk was, dat het zeker geen wandeling in het park was. Het was geweldig en het was geweldig afzien, de laatste 14 kilometer waren echt kak lang! Het 14 kilometer schema werkt, je kunt er een marathon mee rennen, ik heb zelfs mijn PR met 34 (!) minuten verbeterd dus ook dat kan. Maar ik moet er wel bij zeggen dat het zwaar is, dat ik echt pijn in mijn benen had en dat ik volledig leeg was toen ik bij het Olympisch stadion terug kwam. En daar zat mijn familie op de tribune, mijn laatste motivatie, opgeven was geen optie, mijn 3 schatjes die mij zagen finishen wandelend en vol in de emotie….
ik ben dat ik het gedaan heb, ik had het voor geen goud willen missen!
I freeking did it!
Sportrusten wel of niet?
Ja, zeker wel, het kan, maar je moet beseffen dat het zwaar gaat worden, maar dat wordt het ook met het klassieke schema. Dus het wordt hoe dan ook afzien en als je dat in je hoofd hebt, kun je zeker een marathon lopen. En nu dag 2 na de marathon en ik heb spierpijn, maar ik voel me eigenlijk super fit, ik wil wel weer rennen, maar ik wacht nog even, horloge zegt 4 dagen herstel, dus nog even geduld. Ik ben fit en ik blijf fit, en nu op zoek naar de volgende marathon, met sportrusten, voor alleen maar lachende foto’s!